“Waarom doe je dat? Het is zoveel werk!”
Mijn dochter zei het zomaar ineens, een beetje geërgerd, toen ze onverwachts binnenstapte voor een kop koffie.
Ik stond krom van de pijn de lange oprit onkruidvrij te maken – honderd meter lang – met mijn pijnlijke rug en brandende handen door de artrose.
En eerlijk? Terwijl ik daar bezig was, vroeg ik mezelf precies hetzelfde af: waarom blijf ik dit nog doen?

Vroeger was het allemaal zoveel makkelijker.
Even snel een chemisch middeltje spuiten en het onkruid verdween als sneeuw voor de zon.
Maar tegenwoordig zijn die middelen nauwelijks meer verkrijgbaar – en eigenlijk wil ik ze ook niet meer gebruiken.
Het voelt niet goed om zulke zware middelen te gebruiken, niet op ons erf, waar we juist zo zuinig zijn op de natuur.

Terwijl ik de koffie zette, spookten de gedachten door mijn hoofd.
Misschien wordt het tijd om het aanbod van onze kinderen toch serieus te overwegen:
het huis aan hen verkopen, en voor onszelf een mantelzorgwoning achter op het erf bouwen.
We wonen in het buitengebied, dus we mogen vergunningsvrij een woning tot 100m² neerzetten.
Dichtbij de kinderen, maar toch zelfstandig – ons eigen fijne plekje.

We hebben hier altijd zo genoten van de rust en de ruimte.
Maar afgelopen paasdagen, toen mijn man ziek was en we dagenlang aan huis gekluisterd waren, voelde diezelfde rust ineens heel eenzaam.
Geen drukte, geen bezoek, alleen wij tweeën.
En hoewel ik ontzettend dankbaar ben voor wat we hier hebben, realiseerde ik me ook: het wordt zwaarder.

Onze kinderen en kleinkinderen doen wat ze kunnen, maar ze wonen op 50 autominuten afstand.
We willen ze niet telkens vragen om te komen helpen – ze hebben hun eigen drukke levens.

Misschien wordt het tijd om dit onderwerp tijdens een volgende koffiemoment weer voorzichtig op tafel te leggen.
Misschien wordt het tijd om los te laten.
Misschien wordt het tijd om samen een nieuwe stap te zetten.

Een stap naar een toekomst waarin we zelfstandig kunnen blijven wonen,
maar wél met de nabijheid en het gemak van familie vlakbij.
Een nieuwe toekomst… die gewoon in onze eigen achtertuin kan beginnen.

Droom jij ook van een toekomst waarin zelfstandigheid en nabijheid hand in hand gaan? Ik help je graag verder.